Bang voor… Met dit mooie weer is het leven goed, de meisjes zijn dol op buitenspelen en doen dat dan ook met veel overgave en plezier. Ik ben een makkelijke moeder in die zin dat ik geloof dat het heel gezond is om flink vies te worden, om zelf uit te vinden dat je kan vallen en ook weer op kan staan en dat jezelf (samen met je zus) leren vermaken heel belangrijk is. Het geeft mijn dochters dan ook het vertrouwen dat de wereld een plek is om te ontdekken. Ze zijn nergens bang voor. Ja voor auto’s (dat hebben we er wel ingestampt) maar gelukkig is het in ons dorp alleen de postbode die iedere dag aankomt en omdat we het laatste huis van het gehucht zijn aan een doodlopende weg, zijn het alleen onze eigen gasten die voorzichtig aan komen rijden.

Potjes In hun blote kont helpen ze mij met onkruid wieden, timmeren er lustig op los en rennen rond tussen de inmiddels drie potjes om daar afwisselend water, een plas of een poep in te doen. Met dit weer is het een prima oefening om zindelijk te worden. Als ik Mina geen luier om doe geeft ze het zelf aan en inmiddels volgt Janna ook haar voorbeeld en gaat pijlsnel op zoek naar het potje als de behoefte zich aandient. Gewoon in hun eigen tempo, dwingen heeft, zeker bij mijn oudste dochter, helemaal geen zin en ongelukjes in de tuin zijn goed voor het gras zullen we maar denken.

‘Sorcières’ Ook het kampeerterrein is inmiddels aan de inspectie van de gezusters ten prooi gevallen.
Alle hoeken zijn bekeken en onderzocht, alle boomstronken en stenen beklommen en trots worden mij dagelijks wilde viooltjes gepresenteerd (of gewoon de narcissen en tulpen uit de tuin…) Als buurjongen Jean (10 jaar) zich laat zien wordt hij stevig gebruikt als trekpaard, schommelassistent en springkussen. Met z’n drieën wordt er heel wat afgelachen en vooral afgemat. De lieve schat komt dan ook regelmatig even uitzuchten en roept dan vertwijfeld dat hij ze echt fantastisch vindt maar dat het toch wel heel erg vermoeiend is, twee van die kleine “sorcières”. Ik kan dan alleen maar bevestigend glimlachen. Maar ja ik heb dan ook de handjes even vrij om rustig mijn klussen te doen.
Zijn tweelingzus laat zich vooral zo min mogelijk zien, die houdt niet van bewegen en al helemaal niet van inspannen. Ook bij deze tweeling is het verschil enorm. Twee gezinnen in één gehucht in Frankrijk en allebei met een tweeling, zou het het water zijn?

Varkens We hebben de eerste festiviteiten ook al achter de rug. In Laroquebrou wordt ieder jaar rond eind februari het varkensfeest gehouden, de Mangona. Groots wordt er uitgepakt met alles wat ook maar in de verste verte met een varken te maken heeft. Natuurlijk is alles om op te eten gemaakt van varkens, maar ook varkens natekenen, knuffelvarkens (echte kleine biggetjes), een levensgroot bloemenvarken en een heuse varkensrace waarbij er vijf varkens met rugnummers door een soort parcours worden gejaagd, staan op het program. Ook was er dit jaar een heuse kinderachtbaan. Na aanvankelijke vrees dorst Mina Marie toch met Janna Lotte mee te rijden om er vervolgens nooit meer uit te willen. Aan het eind van de helaas wat druilerige dag zaten de dames tevreden dromend over varkens achter in de auto.

Berg De tripjes naar Nederland zijn weer gemaakt, zoals jullie konden lezen waren we er rond de jaarwisseling en omdat we die keer allemaal ziek in bed lagen, hebben we het nog weer even dunnetjes overgedaan. Het nadeel van zo’n reisje is dat je veel te veel wilt doen en veel te veel mensen wilt zien in een hele korte tijd. Wij waren dan ook blij dat we met een volgeladen auto weer heerlijk terugreden naar onze berg. Ikea en de Hema zijn met diverse bezoekjes vereerd, we hebben weliswaar sinds januari een Hema in Parijs maar dat is nog steeds vijf uur rijden, da’s toch wat anders dan vijf minuten op de fiets…

Case Bleu Dus met de zomer in aantocht en een zon die zich vaak laat zien, gaan wij lachend ons seizoen tegemoet. De kredietcrisis heeft, na de aanvankelijke dip in januari, ons gepasseerd en vol goede moed met een gevulde agenda gaan wij onze avonturen weer aan. Ik leg de laatste hand aan een nieuw onderkomen, Patrick heeft de grote lijn opgezet en ik werk deze af, zo staat er straks alweer een prachtig huisje, de Case Bleu. Onze meiden kijken uit naar de nieuwe gezichten, alle kindjes (zo noemen ze de cursisten) die pappa weer gaat lesgeven en die zij gaan entertainen. En natuurlijk naar alle kleine campinggastjes die hun speelgoed weer gaan uittesten. Ze zijn weer een jaar ouder, een jaar mondiger en wijzer. Nu kunnen zij vertellen waar de eieren vandaan komen, wat de leukste klimboom is en wie er op theevisite mag komen.

Tot ziens en/of schrijfs, een zonnige franse groet,

Babs Mollema, April 2009